Hoe vaak ben ik in mijn hoofd al wel niet van baan gewisseld? Als ik eraan terug denk vind ik het gewoon lachwekkend. Nu ben ik daadwerkelijk al regelmatig van werk gewisseld (4 werkgevers in 7 jaar), maar dat is maar een fractie van wat er in mijn hoofd heeft afgespeeld. 
Om je even een inkijkje te geven in wat er in mijn hoofd heeft afgespeeld van welke beroepen er allemaal de revue zijn gepasseerd:

• Gymlerares: het leek me heerlijk om geen kantoorbaan te hebben en met beweging bezig te zijn. Tot ik me besefte dat ik een hekel heb aan kinderen… Detail.
• PMU-specialst: dat is iemand die permanente make-up aanbrengt. Je leert veel mensen kennen en doet werk met je handen dat ook creativiteit vraagt. Tot ik me besefte dat het qua financiën alleen interessant is wanneer je je eigen praktijk op zet. Maar wil ik wel zo veel energie investeren in een beroep waar je nauwelijks in kunt doorgroeien?
• Operatie-assistent: je doet routinematig werk, maar toch is elke dag anders, en daarbij help je ook nog eens mensen! Tot ik me besefte dat je ook nachtdiensten moet draaien en dat je eigenlijk altijd iemand anders orders aan het uitvoeren bent.

Een aantal andere beroepen die ook langs zijn gekomen, maar iets sneller verdwenen: masseur, Uber chauffeur (geen grapje), food fotografe, interieurstylist, kapster. 

Hoe kan ik zo min mogelijk werken en wel rijk worden?

Er ontstonden ook ideeën met de hoop zo min mogelijk te hoeven werken en gewoon geld te verdienen: vintage spullen verkopen, webshop beginnen, woonruimte verhuren, app ontwikkelen, bloggen, boeken schrijven, beleggen (met welk geld haha). Maar ook hierbij realiseerde ik me steeds meer hoe onrealistisch de beelden waren die ik hierbij had, en dat er ook veel werk tegenover stond. Natuurlijk dacht ik niet dat ik het automatisch op mijn rekening had staan, maar er kwam toch meer bij kijken dan verwacht waardoor ik afhaakte.

En het mooie is, als ik dan een nieuwe ingeving had, kon ik daar even helemaal van opleven: Ja dit wordt het! Ik had dan nieuwe energie en ging alle details uitdenken. Maar dan werd ik de volgende dag wakker en dacht ik bij mezelf: serieus Janne…? Ik begrijp ook opeens zo goed waarom mijn vriend er zo gek van wordt, elke keer als ik weer met wat nieuws kwam aanzetten. Ik vond het altijd storend dat hij niet wat meer supported kon zijn, maar kan het hem moeilijk kwalijk nemen als ik het zo terug lees. 

Waarom wil je niet werken?

Ik denk dat het hoog tijd wordt om eens stil te staan bij waarom ik zo nodig steeds van baan wil wisselen, in plaatst van maar steeds iets nieuws te bedenken. Ik denk dat de achterliggende vraag steeds dringender wordt: waarvoor ben je op de vlucht? Er zijn blijkbaar dingen die ik liever uit de weg ga door steeds opnieuw te starten dan ze af te ronden. Deels heeft dat te maken met het vertekende beeld dat ik heb van wat werk zou moeten zijn, en deels heeft het te maken met de oplossing buiten mijzelf te zoeken in plaats van bij mijzelf door mijn eigen angsten uit de weg te gaan. 

Vertekende beeld van werk

Eerder schreef ik over de millennial, en ik ben er een typisch voorbeeld van. Ik heb weinig motivatie om geld te verdienen, maar wil het wel hebben. En het liefst in ruil voor zo min mogelijk arbeid. Het najagen van geld vind ik “vies”. Iets wat mannen in pak doen en hierbij alles omver lopen wat in hun weg staat. Als ik merk dat ik ergens enthousiast van word, dan ben ik dat tijdelijk heel erg en wil ik meteen resultaat. Wanneer het echte werk om de hoek komt kijken haak ik vaak af. 

Ik dacht ook dat als je echt je passie gevonden had, het allemaal vanzelf op je af te zou komen. Dan voelde het niet als werk en komen successen vanzelf, omdat je doet wat voor jou is weggelegd. Hier haal je voldoening uit en voel je je door vervuld. 

Ja, ik besef me echt wel hoe ontzettend naïef en verwend dit klinkt, maar als ik heel eerlijk tegenover mijzelf ben, is dit wel hoe ik erover denk/dacht. En dat kan je veroordelen, maar ik denk dat het interessanter is om te kijken naar hoe je deze denkpatronen kunt wijzigen in plaats van ze alleen maar af te keuren. Want zoals ik al aangaf, er zit denk ik meer achter waarom ik werk uit de werk ga, dan alleen maar millennial zijn. 

Belemmerende overtuigingen

Het begint naar mijn idee allemaal bij inzichten krijgen in de overtuigingen die je eigen groei belemmeren. Dat vergt wat oefening, omdat we zo gewend zijn als een overtuiging om de hoek komt te kijken te vluchten, omdat deze vaak voor een onplezierig gevoel zorgt. Wanneer we iets onplezierig vinden is het eerste instinkt: “RUN FORREST, RUN”. Dat geeft even een gevoel van opluchting, maar uiteindelijk stapelen die onopgeloste gevoelens op en zit je met een stapel verdriet waarvan je kwijt bent waar het nou precies vandaan komt. Dat is een veel lastigere puzzel om te kraken dan wanneer je hem direct oplost.

Dus, wanneer je de volgende keer in een situatie komt waarvan je merkt dat je hem wilt ontvluchten: neem even de tijd om te doorvoelen waar het vandaan komt. Inzicht is de eerste stap en lang nog niet zo eng. Als je zover bent is het aan jou hoe je vervolgens op de situatie reageert. Hier ben ik de afgelopen tijd mee bezig geweest en heeft me zeker interessante inzichten opgeleverd.

Niet slim genoeg zijn
Een grote angst die ik heb is dat ik niet slim genoeg ben. Hierdoor durf ik me niet nieuwsgierig op te stellen, omdat ik bang ben dat ik het niet zal begrijpen. Nieuwe dingen oppakken waar ik nog niks van weet vind ik daardoor heel eng. En wanneer ik me moet verdiepen in een onderwerp waar ik weinig interesse in heb, sla ik dicht. 

Niet gedreven genoeg zijn
Een andere overtuiging is dat ik geen drive heb. Ik durf dingen niet op te pakken, omdat ik bang ben dat ik geen motivatie heb om het te realiseren. Daardoor sla ik opdrachten bij voorbaat af, of denk ik dat ik dingen niet zou kunnen omdat ik niet dezelfde inzet kan tonen als anderen dat zouden doen. Ik schuil me vaak onder het feit dat ik graag een goede privé / werk balans wil hebben. Wat ook een mooi streven is, maar het kan ook de andere kant op slaan: te veel privé, te weinig werk.

Perfectionisme
Tja perfectionisme. Het klinkt als zo’n fijne eigenschap, maar dat is het vaak toch zeker niet. Hoe vaak ik wel niet heb gedacht dat ik alleen iets zou kunnen oppakken wanneer ik hier master in zou zijn. En in hoeveel dingen in het leven ben je nou nu al master? En hoe word je master in iets? Juist, door er gewoon mee te starten, en een hoop keren falen. 

Dat kan ik niet zelf
Ik heb ook sterk de overtuiging dat ik anderen nodig heb om dingen te realiseren. Ik denk al snel dat anderen iets beter kunnen dan ik, waardoor ik ze wil betrekken en uiteindelijk op ze begin te leunen. Hierdoor ontstaat er een “jij vraagt, ik draai” relatie. Keerzijde hiervan is dat ik een gevoel van autonomie mis. Dit gevoel ontstaat wanneer je zelf verantwoordelijk bent voor de resultaten die je creëert, en door anderen daar verantwoordelijk voor te maken mis je de voldoening die je haalt uit autonoom zijn.

Van fixed mindset naar growth mindset

Deze overtuigingen belemmeren je om van een fixed mindset naar een growth mindset te gaan. Iemand met een fixed mindset denkt dat je het moet doen met de vaardigheden die je al hebt: “Daar begin ik niet aan, want dat kan ik niet”. Iemand met een growth mindset heeft een tegenovergestelde instelling: “Dit is nieuw voor mij, maar het lijkt me leuk om hier meer over te leren”. Hierdoor sta je open voor ontwikkeling en ben je beter in staat van het proces te genieten, omdat je minder angstig bent om te falen, in plaatst van dat je alleen resultaten wilt behalen (die niet mogelijk zijn zonder de weg er naartoe).

Met deze mindset zou ik niet meer denken dat ik niet slim genoeg ben, maar zou ik denken dat er nog veel onderwerpen zijn waar ik meer over zou kunnen leren en hier nieuwsgierig naar zijn. Zou ik de overtuiging hebben dat gedrevenheid niet iets is wat je hebt, maar wat je creëert door je in te blijven zetten voor een onderwerp, waardoor je er vanzelf een passie voor krijgt. Perfectionisme speelt geen rol, omdat falen onderdeel van het proces is om beter te worden en juist een teken van groei is. Ook verantwoordelijkheid voelt minder eng, omdat je weet dat je hierdoor dingen eigen kunt maken, waardoor je er meer voldoening uit haalt. 

Conclusie

Inzicht creëren is altijd stap 1. Ik ben me er bewust van dat ik geen realistisch beeld heb van wat werk zou moeten zijn. Daarbij speelt ook gewoon een stukje volwassen worden: je hebt gewoon geld nodig om de rekeningen te betalen. Fijn natuurlijk als je dat kunt doen met iets wat je leuk vindt, maar het is ook een proces om te achterhalen wat dat precies is en om vaardigheden te ontwikkelen om dat te kunnen beoefenen. 

Daarnaast ben ik me steeds meer bewust van mijn belemmerende overtuigingen, dus wanneer ik ze voel opkomen kan ik kiezen hoe ik hierop reageer. Hopelijk kan ik kleine stappen zetten om hier verandering in te brengen, door dingen steeds vaker wel aan te gaan ook al vind ik ze eng. Om zo langzaam afscheid te nemen van mijn fixed mindset en zowel falen als groei te omarmen. Hierdoor wordt het steeds minder belangrijk wat ik precies doe, maar gaat het veel meer om of ik geluk kan vinden in mijzelf in plaatst van afhankelijk te zijn wat er in mijn omgeving afspeelt.