Er zijn 2 soorten mensen: mensen die je beter laten voelen over jezelf, en mensen die je slechter laten voelen over jezelf.
Zo. Lekker zwart/wit. Fijn.
No pain, no gain
Van de week was er een vriendin op bezoek en we kwamen erachter dat we al tijden dezelfde frustratie hadden: we hebben allebei iemand in onze omgeving die er (waarschijnlijk onbedoeld) een sport van lijkt te maken ons slechter laten voelen over onszelf.
Dat allemaal wel onder het mom van “ik probeer je alleen maar te helpen”. Maar eigenlijk proberen ze zich daarmee boven ons te plaatsen en ons kleiner te laten voelen. Omdat ze daarmee eigenlijk zeggen: “Jij hebt een probleem en ik weet hoe je daar beter mee om kunt gaan”.
Op het moment dat jij je struggles deelt, betekent dat niet dat je daarmee zielig bent. Je bent aan het groeien en daarbij hoort groeipijn. Wanneer iemand dat gelijk wil fixen ontneem je eigenlijk de ander zijn groei. Het is ok als je nog geen antwoorden hebt en dat je daarnaar aan het zoeken bent. En dat dat soms gepaard gaat met pijn. No pain no gain.
Of iets een probleem is, is allemaal een kwestie van perspectief. En het is heel lastig als iemand dan voornamelijk het perspectief van “probleem” inneemt en daarmee de negatieve aspecten benadrukt.
Voorbeeld
Jij zit de laatste tijd niet zo lekker in je vel. Je merkt dat je wat geprikkelder reageert op je omgeving en sneller emotioneel bent. Je herkent dit inmiddels van jezelf, en weet dat je waarschijnlijk iets te veel hooi op je vork hebt genomen de afgelopen tijd. Waar je eigenlijk behoefte aan hebt, is tijd voor jezelf om op te laden en misschien even goed uit te huilen.
Wanneer je dit eerlijk deelt verwacht je hier geen medelijden over. Sterker nog, je bent blij dat je inmiddels dit patroon herkent en weet dat je even wat gas terug moet nemen. Je ziet ook dat je nog kunt werken aan dit voorkomen, door dit eerder te signaleren, maar dat neem je mee voor in het vervolg.
In plaats van een luisterend oor, herkenning, en bemoediging, reageert diegene ontdaan en geschokt van jouw emoties. Alsof wat je doormaakt niet normaal is, waardoor jij hier zelf ook aan begint te twijfelen. Er zal wel wat met je aan de hand zijn dat je zo moet huilen de laatste tijd, en dat terug willen trekken is ook geen goed teken!
Welke spiegel houdt diegene jou voor?
Mijn eerste instinct op zo’n moment is om in de verdediging te schieten:
“Het gaat echt wel goed met me, jij hebt zelf een probleem!”
Beiden zeer goede argumenten uiteraard. Hoewel het niet echt handig is van de ander om jou op zo’n manier te benaderen, en dat voor veel frustraties kan zorgen, is er een reden dat die ander dat in jou losmaakt.
Doordat je je kwetsbaar hebt opgesteld en eigenlijk behoefte aan bemoediging hebt, komen die woorden harder aan dan wanneer je zeker bent over je zaak. De bevestiging die je zoekt in een ander, krijg je niet terug. Dus moet je hem uit jezelf halen, en dat is een stuk lastiger.
Daarnaast geven die woorden je het gevoel dat je niet goed genoeg bent. Je zit in een proces. En alhoewel zo’n proces gepaard gaat met struggles, ben je desondanks gelukkig. Diegene geeft je het gevoel dat je nu nog helemaal niet gelukkig kunt zijn en dat doet pijn. Want weer moet je die bevestiging uit jezelf halen.
Conclusie
Wanneer je blijft zoeken naar die bevestiging waar je naar verlangt bij deze persoon, kom je bedrogen uit. Deze persoon gaat jou dat niet geven. Bemoediging en erkenning is fijn, en zorgt voor fijne relaties. Toch is het niet verkeerd om soms met mensen in aanraking te komen die jou dit niet geven, omdat het je leert dit uit jezelf te halen.
Overigens is het niet verkeerd om ook het gesprek aan te gaan met deze persoon. Waarin je kunt aangeven dat je je gekwetst voelt wanneer je op zo’n moment op zoek bent naar bevestiging en je dus onzeker voelt wanneer je dit niet ontvangt. Daar is wellicht meer begrip voor op te brengen dan “Je hebt zelf een probleem”.
Ben benieuwd of het jullie lukt om te werken aan zulke relaties. Ik blijf het lastig vinden! Zo’n gesprek aangaan is toch moeilijk, maar het biedt je wel de kans om je relaties te verbeteren. Zou het leuk vinden om te horen of er mensen zijn die zich hierin herkennen!
Artikel resoneert erg bij mij! Het is een struggle in een vriendschap. Ik vraag mij net als jou erg af, wat wil ik van deze ander? Wat raakt mij zo erg en wat had ik dan verwacht als reactie.
Ergens had ik geen begrip verwacht bij eenzelfde situatie, want ik zie mijn ontwikkelingsproces als van mij, niemand weet wat ik voel behalve ikzelf (en zelfs dat is niet altijd makkelijk) maar anderen in mijn omgeving begrijpen wel erg waar ik mee bezig ben én daar kan ik het goed aan uitleggen.
Wat gebeurt hier, hebben we te maken met een stukje irreëel verlangen, kan ik niet verlangen dat de ander het begrijpt en (h)erkent?
❤️