De millennial. Ook wel bekend als de verwende wijsneus, die opgeeft zodra iets tegenvalt. Best een nare generatie om toe te behoren niet? Zeker als je je er stiekem ook wel in herkend. Ieder persoon is uiteraard uniek, maar toch zie ik overeenkomsten in mijn gedrag en dat van mijn leeftijdsgenoten. En hoewel er vast ook goede eigenschappen tot deze generatie behoren, wanneer het woord millennial naar mijn hoofd wordt geslingerd is het maar zelden in positieve context.
Wat ik er fascinerend aan vind, zijn de onrealistische visies die we soms kunnen hebben met betrekking tot het bereiken van je resultaten. We leven vaak in de veronderstelling dat als we iets echt graag willen dat we dat ook kunnen bereiken. Daarbij vergeten we soms dat dat niet betekent dat als je het maar graag genoeg wilt je op een dag wakker wordt en je het gerealiseerd hebt. En belangrijker nog: dat het doel op zich misschien helemaal niet het streven moet zijn, maar (cliche alert) de weg er naartoe. Ik denk alleen dat het veel interessanter is om te kijken naar hoe het komt dat zo’n grote groep mensen zich op deze manier gedraagt, dan het maar te schalen onder verwendheid en luiheid.
Hoe zijn we zo gekomen?
Onzekerheid
De reden dat we vaak wel doelen willen bereiken, maar het werk er niet voor willen doen, vind denk ik vooral zijn oorsprong in onze onzekerheid. We zijn eigelijk bang voor de stappen die erbij horen. Dat komt dus niet voort uit luiheid, maar door de angst om te falen en een onrealistisch perfectionistisch eindresultaat voor ogen hebben, dat je alleen kunt bereiken als je al jaren ervaring hebt.
Opvoeding
Die onzekerheid komt ergens vandaan. Laten we daar allereerst onze ouders te schuld van geven. Wel zo makkelijk. Ik heb ooit weleens een interessant artikel gelezen 
dat een onderzoek aanhaalde (waarvan ik me de details niet meer van herinner, maar de clue is blijven hangen) waarin was gemeten hoe ver kinderen van huis kwamen wanneer ze gingen buitenspelen. En het ironische eraan is, is dat hoewel vergeleken met de start van het onderzoek (pre digitale media), kinderen veel verder van huis gingen dan in de huidige tijd en dat terwijl (nu komt de ironie) de misdaadcijfers nu een een stuk lager liggen dan in die tijd. Wat wil ik hiermee zeggen. Ouders zijn hun kinderen een stuk meer beschermend gaan opvoeden, omdat ze blijkbaar meer angsten hebben dat er dingen mis kunnen gaan. En door deze beschermde omgeving, hebben kinderen niet geleerd zelf op hun bek te gaan. Alles werd eerst gecheckt bij de ouders of het ok was wat ze deden, waardoor ze niet op hun eigen intuïtie hebben leren te vertrouwen en nu altijd de goedkeuring van een ander nodig hebben voordat ze een keuze durven maken. Wat overigens niet voor iedereen geldt, er zijn zo veel andere factoren en karaktereigenschappen die een rol spelen. Maar ik denk dat het voor veel leeftijdsgenoten herkenbaar is.
Daarnaast leefden we in onze jeugd in gunstige financiële tijden. Veel van onze ouders (again, dit zal echt niet voor iedereen gelden) hadden het financieel goed, waardoor we weinig kennis hebben gemaakt met de angsten die bij geldtekort komen kijken.
Gevolgen hiervan: we durven slecht de daadwerkelijke stappen te zetten die nodig zijn om resultaten te boeken, omdat we denken hiervoor anderen nodig te hebben. En we worden hierbij ook niet gedreven door de angst (kan soms een goede motivator zijn) om zonder geld te komen te zitten. Daardoor willen we wel dingen, maar we missen de vaardigheden en motivatie.
(Social) media
Echter de aller grootste boosdoener blijft (social) media. Alhoewel ik het zo lang onzin heb gevonden dat we door social media beïnvloed zouden worden, is dat achteraf gezien net zo naïef als denken dat je niet beïnvloed wordt door reclame (maar dan wel die vaatwastabletten kopen omdat ze in de aanbieding zijn, terwijl ze, ook afgeprijsd, twee keer zo duur zijn als de normale tabletten die je koopt..).
Social media beïnvloed ons op allerlei vlakken, maar hoe het heeft bijgedragen aan de onrealistische visie die veel millennials hebben, is dat we alle succesverhalen van andere leeftijdsgenoten zichtbaar hebben, zonder te zien welke struggles hierbij horen. De één heeft een boek geschreven, de ander is een koffietent begonnen, weer een ander heeft een succesvolle fotografie carrière. Gevolg: we willen het allemaal en we willen het meteen.
En nog wel de grootste dooddoener: de vergelijking begint al in een vroeg stadium. Je ziet iets bij een ander wat jij ook wilt, maar je krijgt natuurlijk nooit direct hetzelfde resultaat als iemand die hier al tijden naartoe aan het leven is. Gevolg: vroegtijdig stoppen.
De echte wereld in
Nu dat we groot zijn, en voor het eerst onze tenen mogen dippen in de grote mensen wereld, blijkt dat we daar totaal nu op voorbereid zijn. We hebben niet de vaardigheden ontwikkelt om ons te weren tegen tegenslagen en de veranderende wereld die steeds meer van ons verwacht. We starten namelijk allemaal met de goede moed. Nu dat we school hebben verlaten en we eindelijk keuzes mogen maken voor onszelf, kunnen we echt beginnen met gelukkig zijn. Als blijkt dat we helemaal niet gelukkig worden van onze 40-urig durende werkweek, gaan we op zoek. En wanneer we merken dat het leven niet continu aan festival-achtige pieken bestaat, raken we in de stress. En hoe harder we zoeken, hoe harder we het kwijt lijken te raken.
Conclusie
Je zou denken dat ik naar een conclusie aan het werken was, maar eigenlijk was dit meer een dump van gedachtes die ik over de term “millennial” heb. Als reminder aan mijzelf dat het leven niet alleen maar leuk is, en dat dat ok is. Maar vooral als een reminder aan de wereld dat het heel makkelijk is om het slechte imago van de millennial over te nemen, maar dat dit uiteindelijk ook gewoon mensen zijn, die net als iedereen, stuggelen met de invulling van hun leven. Dat hun acties, die wellicht ergernissen kunnen oproepen, ergens vandaan komen. En zij zich daar ook van bewust zijn en proberen hun weg hierin te vinden.
