Sinds twee weken heb ik zwangerschapsverlof. Dat betekent voor velen op de bank hangen en Netflix uitkijken. Voor mij werd het helder hoe lastig ik dat vind. In mijn hoofd ben ik namelijk altijd bezig met plannen maken om dingen te ontwikkelen in mijn leven. Met name met betrekking tot werk. Ik heb veel ideeën en voel mij schuldig en niet productief als ik daar niet mee aan de slag ga.
Drang naar ontwikkeling
Er staat een grote verandering te wachten: de komst van een kleine. Toch voel ik de behoefte om de tijd die hierdoor vrijkomt te besteden aan het ontwikkelen van anderen aspecten van mijn leven. Terwijl deze periode zou moeten gaan over de voorbereidingen van een baby. En wanneer deze er eenmaal is, het leren omgaan met de nieuwe situatie, en hier hopelijk ook van te kunnen genieten.
Veel mensen vragen dan ook aan mij “Janne, waarom schrijf je niks over je zwangerschap?”. Nou hierom dus. Omdat mijn headspace nog erg opgaat naar mijn drang naar persoonlijke ontwikkeling. Want wanneer ga je nog meer zo veel vrije tijd krijgen? Zal ik deze tijd gebruiken om nog snel een cursus te volgen, of moet ik niet meer tijd besteden aan deze blog?
Tuurlijk denk ik na over de komst van de baby, lees ik hierover, en maak ik mij soms zorgen hierover. Maar dat is een verandering die vast staat. Daar heb ik weinig invloed op, en laat ik mij graag meevoeren door wat er op mij afkomt.
Hoeveel controle hebben we echt over onze ontwikkeling?
Het gaat over de veranderingen waarvan ik wel het gevoel heb hier controle op te hebben. Alleen vraag ik mij de laatste tijd af of ik die controle niet overschat. Ik, en met mij velen van mijn generatie, leg mijzelf behoorlijk wat druk op als het gaat om ontwikkeling.
Echter hebben we wel realistische verwachtingen hierover, door te denken dat wij zelf kunnen bepalen wat we kunnen bereiken? En zijn we wel eerlijk naar onszelf toe, door maar te denken dat we onze talenten zodanig kunnen ontwikkelen dat de wereld aan onze voeten ligt?
Onrealistische verwachtingen
Dat we niet allemaal profvoetballer kunnen worden lijken we geaccepteerd te hebben. Maar succesvolle ondernemer/werknemer lijkt een vereiste. We worden opgevoed onder het mom “Alles is mogelijk” en “Jij bent uniek en daarmee een waardevolle toevoeging voor deze samenleving door jouw specifieke talenten en kwaliteiten”. Deze talenten onbenut laten is een verspilling van je leven.
Naast onze opvoeding worden we ook continu beladen met succesverhalen van leeftijdsgenoten. Die ook nog eens roepen “Als ik het kan, kan jij het zeker!”. Ehmm valt dat even tegen! Ja voor sommigen, maar die zijn daar ook niet gekomen doordat dat kwam aanrollen. Een portie geluk en zware periodes gingen daar ook gewoon overheen.
Zelf dragen we ook nog een steentje bij aan de hoge verwachtingen die we aan ons leven meegeven. Want een leven zonder #goals die aansluiten op jouw passies en ambities vinden we maar saai. Wie geen dromen heeft om een jaar op Bali te wonen is maar raar. Waardoor een weekendje fietsen op de Veluwe oninteressant is. Behalve als je daar gaat wielrennen en alle records van je Strava vrienden verbreekt natuurlijk…
Laten we eerlijk zijn
Echter vergeten we vaak bij deze verwachtingen eerlijk te zijn tegenover onszelf. Hebben we wel echt de capaciteiten om de ambities die we najagen te realiseren? Ja we zijn uniek en hebben onze eigen talenten en kwaliteiten. Maar dat betekent niet dat we zomaar alles kunnen. Verandering gaat langzaam. En om een talent te ontwikkelen tot een niveau dat jij hem in kunt zetten om erin uit te blinken op je werk, ben je jaren verder.
We worden gebombardeerd met inspirerende quotes als “Your limitation—it’s only your imagination”,“Dream bigger” of “Wake up with determination. Go to bed with satisfaction”. Hierdoor krijg je het gevoel dat alles mogelijk is, en dat als jij die knop omzet alles binnen handbereik is. Ze werken alleen vaak averechts doordat ze je het gevoel geven dat als je niet je #goals bereikt, dit komt doordat jij je hebt laten lijden door je eigen beperkingen. Jouw beperkingen die jouw verantwoordelijkheid zijn om deze te “fixen”. Best wel hoge druk die je jezelf daarmee oplegt.
Maar wees nou eens eerlijk naar jezelf. Kijk naar de acties die je tot nu toe hebt uitgevoerd. Die vertellen je veel meer dan de doelen die je voor ogen hebt. Wat valt nu al binnen jouw capaciteiten, zonder uit te gaan van de persoon die je wilt zijn.
Pleidooi voor een middelmatig leven
Dat betekent wellicht dat je niet in je Pinterest-waardige droomhuis woont, of als digital nomad je werk doet vanaf de hagel witte stranden van Thailand. Dat betekent wellicht dat je een middelmatig salaris ontvangt, een baan hebt waarvan je denkt dat er misschien iets beters bij je past, een relatie hebt die soms moeizaam verloopt, en geen motivatie hebt om voor die triatlon te trainen.
Dat is hoe het nu is, en dat is ok. Want die vicieuze cirkel stopt niet op het moment dat je met een cocktail in je hand op een hangmat in Bali hangt. Die vicieuze cirkel stopt op het moment dat jij tevreden bent met wat je hebt, en wie jij op dat moment bent. Streven naar ontwikkeling is niks meer dan jouw ontevredenheid in stand houden. Dus laat dit een les zijn voor mijzelf en deze periode gebruiken voor stilstaan. Stilstaan en genieten van het gebrek aan ontwikkeling, maar een de overvloed van veranderingen.
