Daar zat ik dan. Bouncend op een skippybal, met een baby in een draagzak die huilt alsof ik hem in lava heb gedipt. Waarom helpen de dingen die ik normaal doe niet? Draagzak + bouncen staat gelijk aan tevreden baby. Vanaf nu is dat blijkbaar geen garantie meer. Uit frustratie, stress en moeheid lopen nu ook bij mij de tranen over de wangen.
Vertekent beeld van moederschap
Dit was niet het beeld wat ik in mijn hoofd had bij moederschap. Slapeloze nachten? Dat zal ons vast niet overkomen. Een huilende baby? Die van ons wordt vast heel makkelijk. Je leven zal niet meer hetzelfde zijn? Dat zal wel meevallen.
Minder tijd voor jezelf? Ik maak wel tijd. Geen idee hebbende dat vanaf het moment dat je wakker wordt het niet om jou draait. Want wanneer je wakker wordt, is niet meer iets wat jij bepaald. Lekker uitslapen, uitgebreid ontbijtje, douchen? Misschien 1 van de 3 op een goede dag!
Naïef? Ja. Toch zullen veel mensen die nog geen kinderen hebben dit herkennen. Hoewel niet iedereen het aan zichzelf zal toegeven, ons brein kan of wil geen realistisch beeld vormen van wat de werkelijkheid zal zijn. En dat is wellicht maar goed ook. Want had ik dit van te voren geweten, weet ik niet of ik zo makkelijk de keuze had gemaakt. En eenmaal in deze situatie zittende merk ik dat mijn brein weer hetzelfde trucje met me uithaalt: bij een tweede zal alles vast een stuk makkelijker gaan..
Voor degene met de opmerking “maar je krijgt er zoveel voor terug” heb ik nieuws voor je: de eerste weken slaapt, drinkt en poept je baby vooral en de enige interactie die je met hem hebt, is wanneer hij aangeeft dat hij ontevreden is. Super dankbaar. Inmiddels krijg ik steeds vaker een lach en dat maakt inderdaad een hele hoop goed, maar daar kan ik niet heel lang op teren. Gelukkig heb je nog een hele lading hormonen door je lijf gieren die zorgen dat je je soms overladen voelt door liefde. Alhoewel ze er ook voor kunnen zorgen dat je in een hoekje zit te janken omdat je sok van je enkel is afgezakt (maar echt, hoe kut is dat..?!). Het leven is een rollercoaster.
Waarom huil je in vredesnaam??
Van te voren had ik nooit gedacht dat “huilen” zo’n thema zou zijn in ons nieuwe leven. Hier werden we tijdens onze kraamweek al op gewezen toen we door de kraamhulp overhoord werden over de verschillende huiltjes die een baby kan hebben. Terwijl ik mijn kraamtranen aan het onderdrukken was, voelde ik mij voor het eerst falen als ouder zijnde. Al die verschillende huiltjes leken verdacht veel op elkaar voor mij! Tot de dag van vandaag ben ik regelmatig aan het gissen waarom hij huilt. Honger, moe, verveling, moeders pesten? Al sla je me dood.
De hoeveelheid die je baby huilt begint ook gelijk te staan in hoeverre je geslaagd bent als ouder. Lachende tevreden baby? Wat ben jij lekker bezig! Is je baby humeurig en huilerig = falen. En wat doen jonge baby’s? Huilen. Niet continu. Maar wel vaak. De opmerking van mijn oma “Oh hij huilt wel veel he”, ging dan ook door merg en been toen we daar op bezoek waren en Youne af en toe een traantje liet.
Vooral de eerste weken voelde ik ook een zekere angst rondom huilen. Zodra hij begon, maar ook eigenlijk daarvoor al, was ik in mijn hoofd aan het malen wat ik in vredesnaam zou kunnen doen om het te laten stoppen. Ik wist nog niet goed wat hielp en mijn grootste angst was dat hij moest huilen, zonder dat ik daar wat aan kon doen. Helemaal als er ogen op je gericht waren. “Eens even kijken hoe goed jij je baby weet te troosten”.
Onzekerheid
Toen we Nika, onze eerste hond, kregen werd Google onze vriend. Hoe maak je een hond zindelijk? Hoeveel moeten honden eten? Waarom kan mijn hond niet alleen slapen? Hoe leer ik mijn hond alleen te slapen? Je kent het wel.
Al gauw sloeg deze vriendschap om, tot onze relatie nooit meer hetzelfde was. Google werd een verslaving die mijn onzekerheden vaker versterkte dan afnam. Met een baby op komst zou ik niet nog eens in deze valkuil stappen. Wel dus. Zie hier een greep uit mijn recente zoekopdrachten.
En hoewel het heel fijn is dat we in een tijd leven waarin we zo veel en snel informatie tot onze beschikking hebben, doet het mij uiteindelijk meer kwaad dan goed. Ja, ik vind antwoorden. Maar ik vind ook meningen. Heel veel. Hoe moet ik mijn eigen instinct nog kunnen horen als die van 10 anderen er doorheen tetteren?
Want voor elke vraag zijn er ten minste 10 meningen te vinden. En elk even overtuigend als je je erin verdiept. Met name rond de onderwerpen voeden, slapen en huilen zijn er sterke meningen te vinden. Wijk je af van een dergelijke mening wordt er gedaan alsof ieder daar zijn eigen keuze in mag maken. Maar ondertussen is het maar al te duidelijk dat daarover geoordeeld wordt. “Oh, laat jij je kind in slaap huilen? Nee dat moet je natuurlijk helemaal zelf weten…”
Keuzestress
Moet hij een mutsje op? Is het handiger als hij nu drinkt, of beter na zijn slaapje? Zal ik hem maar weer in de draagzak doen, of toch in zijn eigen bedje? 100ml of 120ml drinken?
Er komen zo veel keuzemomenten bij op een dag als je een baby hebt. En mocht het nou net zo zijn dat keuzes maken niet mijn sterkste kant is. Ik kan al twijfelen over welke kleur sokken ik aan moet trekken, terwijl ik eigenlijk alleen maar witte en zwarte sokken heb…
Maar met een baby moet je continu keuzes maken. En als je over elke keuze gaat twijfelen wordt het knap zwaar kan ik je vertellen. Niet alleen voor mijzelf vervelend, maar Youne heeft er ook weinig aan. Niet dat hij dat zo kan uitspreken, maar die moet ook gedacht hebben “Yo moeders, ik vind het allemaal best. Muts of geen muts, maar make up your mind!”
Niet wie ik dacht dat ik zou zijn
Ik had een bepaald beeld voor mij van wie ik zou zijn als ouder. Iemand die makkelijk was, hem overal mee naartoe zou nemen, iemand die mee zou gaan met de flow van de dag. Blijkt dat ik toch meer een control freak ben dan ik had gedacht en ook niet de makkelijke ouder ben die ik voor ogen had.
Control freak
Je wordt als kersverse moeder vol in het diepe gegooid. Wanhopig was ik op zoek naar houvast: een poging om de situatie te controleren. Wat inhield dat mijn tenen kromden wanneer ik merkte dat iemand het anders deed dan dat ik zou doen en werd ik onrustig wanneer er afgeweken werd van de minimale vorm van regelmaat die ik heb kunnen vinden.
Ondanks dat ik mij lang tegen dit imago heb verzet, ga ik dus wel degelijk goed op regelmaat. Afwijken van regelmaat geeft mij stress en mocht het nou net zijn dat regelmaat ver te zoeken is de eerste periode. Op het moment dat je denkt deze weer een beetje terug te hebben, wordt hij weer omgegooid. Want jij bepaalt niet, Youne bepaalt. Dus dat moet je loslaten: moeilijk!
Niet de makkelijke ouder
Ook had ik van te voren gedacht dat ik Youne overal mee naartoe zou nemen, hem door iedereen vast liet houden en een houding zou hebben van “Gevallen? Nou daar leert hij van!” Dit bleek anders uit te pakken. Met ongemak zat ik soms te kijken naar hoe anderen mijn baby vasthielden. Blij als er weer een excuus was om hem terug te nemen.
En overal mee naartoe nemen? Leuk idee, maar ik zit maar weinig ontspannen als ik ondertussen in mijn hoofd aan het malen ben hoe ik in vredesnaam tussen de tijd dat ik ergens ben en weer thuis moet zijn een slaapje moet inplannen. En moet hij dan nu een flesje? Maar wat nou als we langer blijven, moet ik dan nu eerst even kolven? Opziende tegen de autorit terug, want meneer is een van de weinige baby’s die een hekel heeft aan autorijden, oftewel: luisteren naar een huilende baby terwijl je alleen maar toe kunt kijken. Fun.
Ik had graag gewild dat ik makkelijker was in het loslaten van de controle. Maar voor nu moet ik eerlijk bekennen dat dat niet zo is. Ik word onrustig als ik moet afwijken van mijn regelmaat, ik ben niet de makkelijke ouder die alles maar goed vind, en vind het fijn als we gewoon lekker thuis de dag kunnen doorbrengen.
Toch probeer ik los te laten, en te blijven ondernemen. Ook al vind ik dat eng. Want wat ik nog enger vind is dat ik straks een ouder ben die overal angstig van wordt en zijn kind niet durft los te laten. Voor niemand leuk lijkt me.
Silver lining
Best negatief gebrabbel voor een kersverse moeder. Hoor jij niet op een roze wolk te zitten? Ja, zo nu en dan. Maar ik vond het zeker geen gemakkelijke periode. En vind dat we daar best eerlijk over mogen zijn. Toch zijn er ook genoeg positieve dingen om te benoemen. Want hoewel ik het ronduit de zwaarste periode uit mijn leven vond, ik had het voor geen goud willen missen.
Want ondanks dat het krijgen van kinderen rationeel gezien misschien niet de meest logische beslissing is: weinig slaap, weinig tijd voor jezelf, je sociale leven verandert, je relatie verandert, weinig slaap (had ik die al gezegd..?). Geeft het hebben van een kind mij ook zo’n vervulling en voldoening. En ook omdat, ondanks de situatie die ik hierboven heb omschreven, er echt ook leuke kanten zijn.
Het wordt makkelijker
Het merendeel van deze post heb ik tijdens de beginweken geschreven. Maar het is echt waar: het wordt makkelijker. Je leert elkaar beter kennen. Ik weet dat als hij honger heeft hij naar mijn vinger hapt. Dat hij rustig wordt van de afzuigkap en dat als ik drie keer op mijn linkerbeen hop en hem twee keer op zijn neus tik hij magisch in slaap valt (echt…?).
Tegenwoordig kijk ik uit naar de ochtenden. Het moment dat hij op zijn vrolijkst is, en alleen maar zit te lachen. De momenten dat ik hem mag verschonen en elke keer weer succes heb als ik een zwitseldoekje over zijn hoofd strijk. De momenten dat hij mij slaperig, maar tevreden aankijkt als hij net ontwaakt.
Je leert dat je maar tot zekere hoogte invloed hebt op zijn gemoedsstand. Dat baby’s huilen, ook al krijgen ze alles wat hun hartje begeert.
Je creëert succeservaringen. Elke keer dat je iets oplost en vaker blijkt te helpen, heb je weer een succes behaald.
En niet geheel onbelangrijk. Hij wordt makkelijker. Ze zeggen niet voor niks dat de eerste 3 maanden worden gezien als het 4e trimester. Er zijn theorieën die zeggen dat baby’s te vroeg worden geboren en eigenlijk nog een trimester langer in de buik hadden moeten zitten. Deze ontwikkeling vindt daardoor plaats buiten te buik. Een koude omgeving vol met prikkels waar ze nog geen raad mee weten. Na deze eerste maanden zijn ze hier meer klaar voor en zijn ze daardoor minder afhankelijk van de ouders. Wat betekent: minder huilen!
Je leert te vertrouwen in jezelf
De cliché’s zijn waar: er is geen handboek voor moederschap en ieder kind is anders. Maar ook iedere moeder is anders. In mijn onzekerheid probeerde ik te kijken naar en advies te winnen bij andere moeders die het in mijn optiek goed hebben gedaan. Maar ook zij hanteren allemaal een andere methodiek. Je wilt graag antwoorden vinden bij anderen, maar uiteindelijk wordt je gedwongen zelf keuzes te maken. En hoewel dat zwaar was, het leert je te vertrouwen in jezelf.
Ik zeg expliciet niet leren vertrouwen op jouw moederinstinct. Alsof dat een soort heilige graal zou zijn die ons de weg wel wijst. Nee soms voelt iets goed aan, maar pakt iets niet goed uit, en soms voelt iets niet goed aan en pakt het wel goed uit. Als je maar het vertrouwen hebt dat je een keuze hebt gemaakt met de beste intenties en jezelf vergeeft als deze niet de juiste blijkt te zijn.
Je leert je eigen angsten overwinnen
Gaandeweg leer je welke situaties zich kunnen voordoen en hoe je hierop kunt reageren. Soms doet zich weer een nieuwe situatie voor, wat nog steeds voor spanning zorgt, maar je hebt de succeservaringen van voorgaande situaties, zodat je steeds meer begint te vertrouwen dat je ook hier een oplossing op vindt.
Dit geeft mij het vertrouwen vaker mijn angsten aan te gaan. Ja het is eng, maar ik weet dat ik er wel doorheen kom, en dat de beloning als het goed gaat enorm is.
